Aż dziwne,że tak..trochę bez echa przeszedł..Co prawda z nagrodą za
aktorstwo Snipes'a i nagrodą za przepiekną muzykę Figgisa-ale...to chyba
troche za mało..Specyficznie Figgis.."patrzy" na aktorów..Operuje
solidnymi zbliżeniami..Jak w "Pannie Julii";też ze wspaniałą swoją
muzyką--będącą niemal parafrazą "Wielkiej Fugi"-tragicznego kwartetu
Beethovena,którego muzyka- w formie innego kwartetu-przewija się i
przez ten film..Figgis..ironizuje z Ameryki..Z..głupoty
panienki,mówiącej.."ona nie jest NORDYCKA!Pochodzi z
Niemiec"!!Potem..jego pomysł na..reklamę kiszeniaków..Wyrażnie..drwi
sobie z mentalności amerykańskiej..Dwuznaczne sceny podwąchującego
psa..I..przeplata to..piękną historią..Historią miłości..Miłości nie
tyko Karen i Maxa-który po spotkaniu z Karen nie potrafi juz wrócić do
równowagi swego udanego-a okazuje się..ubogiego emocjonalnie
życia..Miłości homoseksualnej Charliego do Maxa..Agresywna pewność
siebie zranionego geja-artysty;zaczepne.."pokaż mi tę ..swoją
Rodzinę!"..I..znikająca z twarzy pewnośc siebie..na widok tych
zdjęć..I..ciepłe,rozczulające miękkością spojrzenie na dżwięk..imienia
syna Maxa-imienia.."Charliego"..Ciepło spojrzenia;drgnięcie kącika ust w
uśmiechu..Majstersztyk aktorski w kilku sekundach..Polecam ten
film..Wątki sie przeplatają;rozładowując nabrzmiałe napięcie czy..ból
tragedii odchodzenia..Wspaniały scenariusz...z zaskakującym
rozwiązaniem;jako że.."życie pisze scenariusze,o jakich największym
filozofom się nie śniło"...