Filmowy Adam z zawodu pisarz-scenarzysta wyrusza w nostalgiczną podróż do tragicznie zmarłych rodziców celem naprawy relacji rodzinnych. W międzyczasie poznaje alkoholika Harry’ego, z którym nawiązuje romans. Pomimo stopniowo odsłanianych wątków wraz z upływającymi minutami coraz więcej rzeczy pozostawionych jest wolnej interpretacji widza. Może nic czego doświadcza Adam nie jest prawdziwe, wszystko co obserwujemy to efekt totalnej samotności tak smutnej, że jedyną receptą zdaje się być autosugestia w świecie urojeń? Wymyślony chłopak, wciąż żyjący rodzice, pozory pracy, w której bohater przelewa na papier swoje “doświadczenia”… wszystko co obserwujemy oczami Adama momentami zdaje się być scenariuszem jego własnego życia, który nigdy się nie zmaterializował w świecie rzeczywistym… Dla mnie to nie historia o “potędze miłości”, lecz bardziej diagnoza raka współczesności, jakim są samotność, wyobcowanie z więzi rodzinnych, społecznych, przyjacielskich, wreszcie uczuciowych. Utracone szanse na miłość, bezpowrotnie urwane, bądź zepsute relacje międzyludzkie jako skutki społeczno-kulturowych naleciałości. Większość z nas (a przynajmniej homo) może odnaleźć w tym filmie mniejszy lub większy fragment swoich własnych przeżyć…. w tym miejscu wcisnę odrobinę prywaty myśląc o pewnym Łukaszu.

Świetnie nakręcony trzymający w napięciu thriller psychologiczny przypominający nieco styl Xaviera Dolana. Odnaleźć tu można także klimaty z gier Alana Wake'a, Zaginięcia Ethana Cartera, elementy horrorów, czego nie zapowiada dość pozytywy zwiastun. Do tego piękna muzyka, nie tylko Pet Shop Boys i innych wykonawców lat 80’ ale także klimatyczna ścieżka dźwiękowa, której można w całości posłuchać na YouTube. Cieszy fakt szerokiej dystrybucji w kinach oraz promocji w postaci spotów. Może wreszcie coś rusza w dotychczas traktowanym po macoszemu kinie branżowym?