Nie udało mi sie w ten film zaangażowac emocjonalnie. Może dlatego, że składa się z wielu rażących i niezrozumiałych motywów.
Już sam fakt kręcęnia afroamerykańskiej wersji czegoś jest dla mnie niezrozumiałe. Utwór powinien bronic się treścią, a nie tym, przez kogo jest grany. Po co światu wersja afroamerykańska, koreańska, żydowska, słowiańska czegokolwiek?

Koncepcja jest tak kretyńska, że juz mam kilka pomysłów: japońska wersja Kubusia Puchatka, polska wersja Zulusa Czaki, albo rosyjska Gliniarza z Beverly Hills.

Razi tez postac Dorotki, która w oryginale jest dziewczynką, a nie kobietą (Diana Ross miała 34 lata). Abstrahuje już od tego, że Diana zagrała fatalnie.

Razi też, modne w tamtych czasach, uwspółcześnianie wersji oryginalnych, co dotknęło także nasz kraj na przelomie lat 90/00. (Antygona na motocyklach, Hamlet w okopach II wojny światowej). Dorotka biegająca po ruchomych schodach to nie najlepszy pomysł.

Nie jestem miłosnikiem tańca, więc nie dziwota, że te wszystkie rozciągnięte w czasie podskoki, podrygiwania, pląsy i piruety wymeczyły mnie doskonale.

Są też plusy. Michael Jackson! Widac tu jeszcze młodego ciałem i duszą artystę. Zaangażowanego i pełnego pasji.

Na uwagę zasługują z pewnością kostiumy i charakteryzacja. Również muzyka, choc nie w moim klimacie, to jednak stworzona na wysokim poziomie.

A wszystko zaserwowane przez mojego ulubieńca - Pana Lumeta, przy nazwisku, którego stawiam drugi minus (pierwszy za Mewę)